"Κάνε
άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά"
ΟΔ.
ΕΛΥΤΗΣ
Δύσκολη
τούτη η άνοιξη...Βαριά κι αργά τα βήματά της.
Κι
εμείς, πάντα ανυπόμονοι, συνηθισμένοι να βαδίζουμε με γρήγορους ρυθμούς.
Μαθημένοι
να τρέχουμε πίσω απ' το χρόνο για να προλάβουμε το φθαρτό, που στο τέλος
επισπεύδει την προσωπική μας φθορά. Στενόψυχοι και μικρόψυχοι πολλές φορές,
παραδομένοι σε κάθε είδους ευτέλεια.
Ανίκανοι
να καταλάβουμε πως το να ζεις είναι το μεγαλύτερο θαύμα, μα και το πιο δύσκολο
πράγμα.
Αναγκασμένοι
πια να τελούμε υπό περιορισμό, νιώθουμε ανελεύθεροι, δίχως να συνειδητοποιούμε
ότι -ίσως- στερηθήκαμε λόγω των συνθηκών επίπλαστες ελευθερίες κι ότι από καιρό
υπήρξαμε σκλάβοι σε δεσμά που οι ίδιοι κατασκευάσαμε.
Μπορεί
και να φοβόμαστε εκείνη τη βαθύτερη μοναξιά, που ’χει να κάνει με την
αναδίπλωση στον εαυτό μας, με την παραδοχή της αλήθειας και την ειλικρίνεια.
Είχαμε βρει τρόπο ως τώρα να σκεπάζουμε το θόρυβο που κάνει η μοναξιά και η
αλήθεια, μαζί και τους φόβους μας, με ήχους από πολύβοους δρόμους, από
ανούσιους συγχρωτισμούς και κούφια λόγια.
Μπορεί,
σκέφτομαι, τούτη η εποχή μ’ όλα της τα δύσκολα, να ’ναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία
για αναθεωρήσεις.
Μπορεί
το κλειστό το σπίτι να γίνει ένα άνοιγμα για ουσιαστική συνύπαρξη κι όχι για
απλή συγκατοίκηση.
Κι
ίσως τότε, κοιτάζοντας απ’ το παράθυρο τα δέντρα που ανθίζουν, ν’ ανακαλύψουμε
μιαν Άνοιξη εντός μας.
Χάιδω
